Bagger 258 – Schaufelradbagger, czyli wielonaczyniowa koparka kołowa. To jedna z największych maszyn jakie kiedykolwiek zbudowano.

Zaprojektowanie tak wielkiej maszyny napotykało wiele problemów. Głównym z nich była wytrzymałość materiałów konstrukcyjnych.

Koparka Bagger 258 usuwała nakład ziemi i kamieni leżącą nad pokładami węgla brunatnego.

Każdy umieszczony na kole czerpak nabierał jednorazowo setki metrów sześciennych ziemi, robiąc głęboki wykop, aby można było dotrzeć do węgla.

Choć wytwarzano 13 rodzajów takich koparek to Bagger 258 był tylko jeden. Zbudowany został przez firmę produkującą ciężkie maszyny. Do użytku oddano go w 1965 roku. Najważniejszy element koparki to koło czerpakowe o średnicy 12 metrów. Czerpaki mieściły 1500 metrów sześciennych, dzięki czemu usuwanie nakładu odbywało się bardzo szybko. Tysiące ton wydobytej ziemi i kamieni trafiało na taśmociąg, po czym usuwane na bok. Jednocześnie całość osuwała się na gąsienicach, cały czas wykopując.

Koparki tego typu są niezwykle skomplikowane w działaniu, a mimo to, skonstruowane są tak, że wymagają minimalnej obsługi. Biorąc pod uwagę rozmiar Baggera można stwierdzić, że do jego obsługi potrzebny jest cały sztab techników. Personel pracujący przy koparce liczył jednak tylko 5 osób, a każdy z nich zajmował własną kabinę.

Choć Bagger 258 był skonstruowany tak, by pracować jak najbardziej wydajnie, to poruszał się bardzo powoli. Ważąca prawie 4000 ton maszyna rozwijała prędkość 6m/min. Ramię z obracającym się kołem czerpakowym musiało przesuwać się na boki, a także poruszać się w górę i w dół, aby czerpaki przez cały czas nabierały nakład i węgiel, jednocześnie poruszając się po podłożu. Posiadała w sumie 10 ostrzy, tnących do głębokości 15 metrów w głąb ziemi.

Przez dziesiątki lat Bagger 258 wydobywał węgiel w odkrywkowych kopalniach NRD. Po zjednoczeniu Niemiec koparka pracowała dalej, aż do roku 2002, gdy złoża wyczerpały się. Wydobycie wstrzymano, a maszynę pozostawiono na miejscu, gdyż jej konserwacja pochłonęłaby ogromne środki.