Ośrodek kolonijny łódzkiej filmówki

W niewielkiej miejscowości stoi opuszczony ośrodek kolonijny. Kompleks liczy 29 tys. m² i należał niegdyś do Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. Potwierdza to fakt, że w jednym z pomieszczeń znaleźliśmy regulamin ośrodka. Ostatnią informacją dotyczącą obiektu jest sprawa z 2004 roku o rozstrzygniecie przeprowadzenia przetargu. Finalnie ośrodek został sprzedany za 360 000 zł.

 

 

 

Miejscowość, w którym mieści się ośrodek kolonijny, była jednym z najczęściej wykorzystywanych plenerów filmowych w województwie. Na terenie wsi znajduje się romański kościół, który wykorzystywany był m.in. w „Popiołach” Andrzeja Wajdy czy w „Czterech pancernych i psie” Konrada Nałęckiego. Realizację zdjęć do wielkich produkcji ułatwiał działający tam przez wiele lat ośrodek wypoczynkowo-kolonijny, którego właścicielem była właśnie WFF. Przy filmach kręconych w tych okolicach pracowały ekipy liczące po kilkaset osób. Wytwórnia jednak w latach 90 przeszła kryzys, który doprowadził do jej upadku i częściowej prywatyzacji. WFF przekształcono w Łódzkie Centrum Filmowe, które obecnie specjalizuje się w obsłudze produkcji filmowej.

Ośrodek kolonijny WFF– historia.

 

Informacji o historii obiektu jest niewiele, jednak ma on na pewno więcej niż 50 lat. Świadczy o tym chociażby wszechobecne drewno (schody, podłogi, stropy). Czy został wybudowany specjalnie do użytku WFF, która powstała w 1949 roku? Naszym zdaniem budynek może być dużo starszy (piwnice z łukowatym sklepieniem, charakterystyka okien oraz szerokie drewniane drzwi wewnętrzne). Miejscowość była osadą letniskową już w XIX wieku, modną głównie wśród Żydów z Warszawy. W czasach PRL okoliczne tereny rozsławił Bolesław Bierut – pobliskie miasto zostało przekazane Związkom Zawodowym w celu organizacji wypoczynku dla ludu pracującego. Na początku na wczasy jeździli przeważnie mieszkańcy pobliskich miast, a po 1948 roku okolica stała się ośrodkiem o znaczeniu ogólnopolskim. Na wczasy przyjeżdżali górnicy, hutnicy i pracownicy łódzkich zakładów włókienniczych. Do ośrodka WFF przybywali także koloniści. W internecie odnaleźć można wspomnienia z kolonii prawdopodobnie z lat 80-tych. Był to czas szaleństwa na punkcie „Akademii Pana Kleksa” (1983).

 

 

 

Kompleks jest bardzo ciekawy. Po wejściu na teren można zobaczyć huśtawki, drabinki dla dzieci i altankę. Po lewej stronie znajduje się budynek kuchni. W kuchni stoły, wanny, waga, maszynka do mięsa, dwie wielkie kadzie, talerze, przybory, a nawet fartuchy kuchenne pozostawione na wieszakach. Ilość pozostawionych rzeczy jest zdumiewająca. Po drugiej stronie kuchni jest pomieszczenie ze stołem do tenisa stołowego, dalej dość duży „salon” z meblościanką, ciekawą tapetą i mnóstwem foteli. Nazwaliśmy to pomieszczenie „Brandownio – cygarownią” – skojarzenie z salami, gdzie w poprzednich epokach mężczyźni palili cygaro i pili Brandy rozmawiając przy tym o polityce i biznesach. W budynku jest dość niebezpiecznie ze względu na zawalający się strop. W pokojach za kuchnią stosy pościeli poukładanych „w kostkę”. Gdyby nie wszechobecny kurz, można odnieść wrażenie, że budynek został opuszczony wczoraj. Tuż obok znajduje się gmach główny. Tam mieściło się zaplecze noclegowe. W środku pozostałości po noclegowni – mnóstwo poduszek, łóżka, szafy. W trzecim budynku – którego stan jest najgorszy – mieścił się gabinet lekarski. W gabinecie pozostała kozetka i opakowania po lekach. Budynek niebezpieczny ze względu na bardzo niestabilną podłogę.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze względu na stan techniczny, ośrodka nie da się już przywrócić do stanu używalności. Pomimo sprzedaży nie wykonano tam żadnego remontu. Największe zniszczenia przynosi zima. W związku z dużą ilością topniejącego śniegu i dziurawym stropem, w budynku kuchni jest mnóstwo wody, a w powietrzu unosi się smród stęchlizny i gnijącego drewna.

 

URBEX – luty 2017 r.

Text: Atlantis

Foto: J., EJKSZ, Pavko

 

URBEX GALERIA – Ośrodek Kolonii Letnich Wytwórni Filmów Fabularnych